Po rozwodzie nie było kolorowo, ciągłe psucie się rzeczy, jego ,,szpilki", robienie po złości...falowałam a raczej dryfowałam na otwartym oceanie. Dawałam radę bo musiałam dawać radę. Dla siebie i syna. Wracając do przeszłości...Miałam w ogóle nie przyjść na świat, ciąża mojej mamy była zagrożona. Jednak donosiła ciążę. 15 maja 1988 roku urodziłam się, dokładnie w niedzielę. Jak to zawsze powtarzała mama, w niedzielę rodzą się leniwi. Nigdy nie byłam leniwa, pomagałam jej jak mogłam, ale zawsze było za mało. Gdy dostałam 4 z kartkówki, była jej odpowiedź: Czemu nie 5? Dorastałam w poczuciu samotności, nie mogłam się sprzeciwić, musiałam być ,,grzeczna". Mała wiara w siebie i nieśmiałość to było moje dzieciństwo, szkoła podstawowa, gimnazjum i liceum. I dopiero gdy wyjechałam do miasta do szkoły zaczęłam pierwszą terapię, ale przed zahaczyłam o alkohol, marihuanę, picie do przysłowiowego ,,zgonu". Miałam też problem z odżywianiem. Kompulsywnie się objadałam. Zajadałam smutek i stres. Groziło mi nie zdanie do następnej klasy. Wyszłam ze wszystkiego cało. Bardzo chciałam się zakochać i tak poznałam przyszłego męża. To nie była miłość od pierwszego wejrzenia, ale pragnienie bycia kochaną i kochania była większa. Klapki na oczy i związek ponad 15-letni...Pozwalałam mu na obrażanie, byłam cicho, tak jak uczyli mnie rodzice a w szczególności mama. Po rozwodzie i podczas terapii zrozumiałam, że powieliłam schemat swoich rodziców, ich małżeństwa. Cieszę się, że z tego wyszłam, dla mnie to jak lot w kosmos. Tak wielki krok. Mam teraz spokój, kiedy chcę to coś robię, nikt mnie nie obraża, nie wyzywa, nie gnębi dziecka, nie zmusza do sexu, bo to obowiązek żony...ostatnio myślałam, że chciałabym kogoś poznać, ale czy umiałabym mu zaufać?! Nie wiem...Ex mąż co raz wbija mi szpilki, jak przyjeżdża do syna to kiedy chce, kiedy chce odjeżdża, nie mamy ustalonych kontaktów. Syn nie chce nocować u taty a mu tak pasuje, bo nie mogę nigdzie wyjść. Zaczęłam więc więcej planować z dzieckiem i zamierzam to kontynuować. I tak jak on po prostu informować: Dziś zabierasz syna z przedszkola, bo do tej pory prosiłam, czy mógłby go zabrać. Z każdą jego ,,szpilką" tylko się uśmiecham, choć i denerwuję, ale wiem, że dobrze zrobiłam. Martwią mnie jednak relacje ojciec-syn. Czasami bywa tak, że jest między nimi spięcie, żadnej rozmowy, żadnego tłumaczenia tylko pierdolenie jego, że nie będzie przyjeżdżał itp. Ja dużo rozmawiam z własnym dzieckiem. Mój syn bał się nawet wstać w nocy do toalety przy zapalonym świetle, bo jego ojciec kiedyś spał pijany na vc. Ostatnio to przerabialiśmy. stałam w sypialni a mały szedł do łazienki. Wczoraj przed snem poszedł sam, na początku pewnie, ale po chwili zatrzymał się i powiedział: oooo (było ciemno w korytarzu), nie, idę, dam radę! Powiedział i poszedł. Siedziałam na łóżku i uśmiechałam się szeroko, bo wiem, że to co robię ma sens...wzmacniam go, pomimo, że sama nie byłam wzmacniana, mówienie, że go kocham, pomimo, że mi nikt tego nigdy nie powiedział. Bardzo tęsknię za tatą, płaczę na cmentarzu, płaczę w domu...wiem, że już nigdy się nie spotkamy. Widzę go przed oczami, widzę jak cierpi...następny wpis będzie o nim. W tym roku oddałam swój rower do serwisu, i ani razu nie jeździłam...dziś ostatni piękny dzień, pojechałam...do niego na cmentarz i w swoje ulubione miejsce. Wieczorami oglądamy z synem bajki na projektorze, ostatnio bawię się w licytacje różnych przedmiotów i wylicytowałam projektor...a gdy syn zaśnie oglądam filmy. Polecam Wam: W pogoni za szczęściem, Siedem dusz, Simona Kossak i Dziewczyny z Dubaju. Wykupiłam sobie dostęp do filmów i korzystam, kiedy mogę, ale bardziej zwracam uwagę na swoje potrzeby. W tym roku szkolnym mam dziwnie wywalone na pracę. Robię swoje, ale zupełnie zmieniłam podejście, po tym wszystkim przewartościowałam życie... Powoli odnajduję prawdziwą siebie zwracam uwagę na swoje potrzeby...Wiem jedno, Feniks odrodził się z popiołów...

Mój blog, niech będzie inspiracją, pomocą dla kogoś, kto się boi, kto przestał żyć i odrodzi się na nowo...

Hej! Moje imię zaczyna się na literę M...ale nie byłam dzieckiem, które czuło się kochane, to nie M jak miłość :). Jako dziecko nigdy nie usłyszałam od rodziców, że mnie kochają...kiedyś usłyszałam, że tato mnie ,,lubi". I z tym bagażem szłam przez życie...niska samoocena, brak wsparcia, radzenie sobie samej z problemami. To ukształtowało mnie na silną babkę, ale dużym kosztem. Mija prawie miesiąc od śmierci taty, który mnie ,,lubił" a ja dopiero teraz uświadamiam sobie, że ja go kochałam, że straciłam kogoś na zawsze...dopiero gdy leżał w szpitalu powiedziałam mu, że go kocham, był nieprzytomny a teraz go nie ma...co mi zostało? Trochę żalu, trochę wspomnień...ból. Mam syna, który daje mi ,,kopa" do działania, do starania, do wstawania rano z łóżka i walki. Ten rok był mega trudny, ale o tym w kolejnym wpisie...